TEMAT: Rodziny słów

Cele:
-rozwijanie świadomości fonologicznej
-utrwalanie prawidłowego toru oddechowego
-wdrażanie do prawidłowej artykulacji poprzez zwracanie uwagi na -wyrazistość pracy narządów mowy
-wzbogacanie słownika dziecka.

Przebieg zajęć:

⦁Rozmowa na temat rodziny

Logopeda wita dzieci i zachęca je, by opowiedziały o swojej rodzinie. Zadaje pytania mające ułatwić dzieciom zadanie, np. Co to jest rodzina? Kto do niej należy? Czy członkowie rodziny są do siebie podobni?

⦁Omówienie – rodzina słów

Prowadząca mówi o podobieństwach w brzmieniu grup słów bliskoznacznych, podkreślając różnice w ich znaczeniu. Informuje o tym, że grupy te tworzą rodziny.

Przedstawia pierwszą rodzinę: świeca – świeci – świecznik. Wspólne z dziećmi wyszukuje rdzeń i wyjaśnia różnice znaczeniowe poszczególnych słów.

Następnie przedstawia kolejną rodzinę: śnieg – śnieżynka – śnieżyca. Ponownie wskazują wspólną część słów i różnice w ich znaczeniu.

⦁Zabawa oddechowa – Świeca

Dzieci ustawiają się gęsiego przed płonącą świecą. Następnie kolejno zdmuchują płomień świecy, wykonując wdech nosem i silnie wydychając powietrze ustami. Zadanie należy powtórzyć, zmieniając sposób wydychania powietrza. Powinien on być delikatny i długi, tak by płomień świecy „tańczył” podczas dmuchania, a nie gasł.

⦁Zabawa słuchowo-artykulacyjna – Tworzymy rodziny słów

Dzieci siadają tworząc koło. Logopeda proponuje uczestnikom wspólne tworzenie rodzin słów. Rozkłada na podłodze obrazki. Pokazuje jeden z nich, wymawia jego nazwę i prosi o podanie innych bliskoznacznych słów należących do tej rodziny. Jeśli znajdują się one na przygotowanych obrazkach, układa je, kompletując całość. W zabawie wykorzystać można następujące rodziny: góra, góral, góralka, ręka, rękaw, rękawice, kura, kurczak, kurnik, ryba, rybak, rybitwa, król, królowa, królestwo. Rdzeń słów i różnice w ich znaczeniu należy wskazywać wspólnie z dziećmi.

⦁Zabawa słuchowo-ruchowa – Śnieżyca

Logopeda rozkłada na podłodze szarfy lub kartki gazety symbolizujące domy. Ustala, że na sygnał naśladowanego przez niego świstu towarzyszącego śnieżycy wykonanego z zasłoniętymi dłonią ustami w celu skoncentrowania uwagi słuchowej), wszystkie dzieci szukają wolnego „domu” i tam kryją się przed zamiecią. Gdy dźwięk ustaje wyruszają na spacer. Podnoszą rozsypane przez prowadzącego papierowe śnieżynki i zdmuchują je z otwartej dłoni. Kierująca zabawą przypomina dzieciom o prawidłowym torze oddechowym. Po każdej turze zabiera jedną szarfę. Dziecko, które nie znajdzie wolnego „domu”, kończy zabawę.

⦁Prowadząca dziękuje dzieciom za wspólną zabawę.

Pomoce:
⦁świeca
⦁papierowe śnieżynki, w ilości odpowiadającej liczbie dzieci
⦁obrazki ilustrujące tworzone rodziny słów
⦁szarfy lub kartki gazet, w ilości odpowiadającej liczbie dzieci.